Ik was niet alleen deze zomer in IJsland, maar ook in Kassel voor de Documenta.

Ongeveer iedereen die ik daarna tegen kwam, ging er vanuit dat het een niet erg interessante Documenta was, waar niet zoveel mooie kunst te zien was.  Ik snap dat wel. Wat verwacht je anders als je een Indonesisch collectief curator van een Documenta laat zijn die collectieven, veel al niet-westers, uitnodigt, die ook nog eens zelf verantwoordelijk zijn voor de invulling voor deze Documenta in Kassel?  Collectieven uit landen, daar waar kunst vaak een andere rol heeft dat de  ”moderne westerse kunst’ geschapen door een individu?

Kunst is bij veel collectieven ondergeschikt aan de gemeenschap en veel meer een middel. Kunst als protest! Kunst als redmiddel om te overleven in de stadsjungle! Kunst als cultuurparticipatie en cultuureducatie…

Ik zelf voelde wel verbondenheid met de Documenta, omdat ik steeds meer projecten doe waarin kunst voor iedereen is en niet alleen voor ‘hoogopgeleide, witte, westerse elite’. Een kanttekening; hoe langer ik rond liep op Kassel hoe meer herhalingen ik tegenkwam: soortgelijke motivaties die soortgelijke kunst voortbrachten, maar ik blijf onder de indruk!

Mijn favorieten:

Taring Padi, Indonesische protestgroep in het oude zwembad met protestborden in de tuin, grote schilderingen en veel linoleumsnedes (makkelijk reproduceerbaar, dus goed om ergens op te plakken en makkelijk om mee te nemen).

 

 

Wajukuu Art project, Afrikaanse groep in de Documentahalle die het gebouw bekleedde met golfplaten van de stadsjungle en daarbinnen enkele installaties maakte. Ook de grote hal met grote muurschildering, een theatervloertje, skatebordbaan en een drukkerij (Baan Noorg Collborative Arts and culture, Britta Arts Trust)

 

Atis Rezistans Ghetto Biennale, de groep uit Haiti die in een prachtig kerkje een expositie maakten.